Week-10, Shizuoka

สัปดาห์นี้เรียกได้ว่าเข้าขั้นวิกฤตเข้าไปอีก มีหลายเรื่องมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตครับ ไม่ว่าจะเรื่อง
เรื่องแรก - ไข้หวัดหมูที่กำลังนิยมเป็นกันทั่วโลก ที่ญี่ปุ่นก็เป็นกันชนิดเรียกว่าเป็นร้อย ไม่ให้น้อยหน้าชาติอื่นๆ ยิ่งคนญี่ปุ่นเป็นคนที่ขี้ขึ้นสมองด้วยแล้ว ถึงขั้นสั่งหยุดโรงเรียน งดการเดินทางเข้าออกประเทศชั่วคราว (พนง บริษัท) หรือแม้แต่เตรียมแผนรับมือที่จะเรียกคนญี่ปุ่นกลับประเทศทั้งหมด หากเกิดการระบาดทั่วโลก เล่นเอาผู้คนแห่กันไปซื้อโกเต๊กปิดปาก เอ๊ย..ผ้าปิดปากกันจนของขาดตลาดราคาสูงขึ้นจนถึงอันหละ ห้าร้อยเยน หรือตกอันละ ร้อยห้าสิบบาทได้ อยากสั่งจากเมืองไทยเข้าไปขายจริงๆ อันละสองสามบาทเอง
เรื่องที่สอง - เข้าหน่วยงานที่สังกัดแล้ว ทำให้รู้ว่าภาษาที่เรียนมานั้นใช้ได้แค่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น เขาไม่พูดเหมือนที่เรียนเลย เวลาฟังก็ยากเย็นแสนเข็ญ ส่วนคำศัพท์นั้นไม่ต้องพูดบอกได้อย่างเดียวว่า ใหม่ทั้งหมด แถมเขายังมีคำศัพท์ที่บัญญัติใช้กันเองอีก อย่างเอาตัวหน้าของศัพท์เดิมมาบวกกันเกิดเป็นศัพท์ใหม่ หรือเอาตัวคันจิมาบวกกันแล้วอ่านออกเสียงแบบใหม่ โอ้...พระเจ้า อาจารย์ยังไม่รู้เลย
เรื่องที่สาม - จริงๆ ก็ต่อจากเรื่องที่สอง ตัวคันจิที่เรียนมาสามร้อยกว่าตัวนั้น เรียกได้ว่าไม่มีประโยชน์ คงต้องสัก สองสามพันตัวนั่นแหละถึงจะใช้งานได้ ขอเวลาผมหน่อยก็ไม่ได้กำลังเร่งจำอยู่วันละสิบตัวเอง เวลาที่ต้องเขียนรายงานก็ไม่ต้องมาบอกว่า ตัวฮิรากะนะเด็กประถมเขาใช้กัน คนโตต้องคันจิล้วนๆ แค่อ่านกระดาษที่ให้มาก็ต้องกดดิ๊กแล้วครับ ยังต้องมาเขียนเองอีกนี่สิ เหนื่อยจริงๆ กว่าจะได้หน้านึงเล่นใช้เวลาไปสามชั่วโมง ดิ๊กที่ซื้อมาคุ้มค่าจริงๆ เรียกได้ว่ากดจนมือหยิกเลยครับ ทำไมคันจิมันยากนักนะ