วันที่สี่สิบหนึ่ง - มีพบก็ต้องมีจาก さようなら

ตอนเช้า ทานากะซังให้พวกเราห้อง P พูดสิ่งที่ผ่านมาตลอด หกสัปดาห์ที่อยู่ ที่เรียน ร่วมกันมา ได้รับฉายาใหม่ว่า โทริคุง (เสียงเหมือนโทริ แปลว่า นก) แต่　せんせい　แกบอกว่า ผมได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆ และอาจารย์ ไม่ว่าจะห้องเดียวกันหรือจากห้องอื่นว่า สร้างสัมพันธ์ได้ดีมากๆ ทุกชาติไม่มีใครไม่รู้จักผม เหมือนกับนกที่บินไปไหนมาไหนโดยที่ไม่กลัวสิ่งใด สามารถพูดคุยกับทุกคนได้อย่างฉันท์มิตรสหาย ขอให้รักษาสิ่งนี้ไว้จะทำให้การฝึกงานสำเร็จไปได้ด้วยดี หลังจากนั้นก็เป็นการซ้อมพูด はっぴょう　กับห้อง O

ตอนบ่ายเป็นการพูดจริง　และมีพิธีปิดอย่างเป็นทางการ ในที่สุดก็ผ่านไปได้ด้วยดี
อำลา นากาซัง พี่โรสริน นุ่นซัง (ล่ามเวียดนาม) いろいろ　おせわに　なりました　ครับ

วันแรกที่มาถึง คนจีน คนไทย คนเวียดนาม คนอินเดีย คนมาเลเซีย คนอินโดนีเซียและ คนฟิลิปปินส์ จากต่างชาติ ต่างภาษา เวลามาคุยกันก็ไม่รู้เรื่อง แต่มาตอนนี้พูดกันด้วยภาษาญีปุ่นเท่านั้นเข้าใจกันอย่างมากมาย มีการหยอกล้อ แกล้งกันบางช่วงเรียกเสียงตลกโปลกฮา เวลาหกสัปดาห์ที่ผ่านมามันดูจะสั้นไปจริงๆ แต่ความผูกพันธ์ที่มีให้แก่กันมันช่างมากเหลือเกิน
เย็นวันนี้พวกเพื่อนที่เรียนร่วมกันมาเริ่มแยกย้ายกันไปตามที่ต่างๆ แล้ว ส่วนผมต้องไปฝึกงานที่ ชิซึโอกะ กับเพื่อนๆ อีกหลายคนอยู่ยังไม่เหงามากนัก แต่เพื่อนบางคนไปคนเดียวเลย แต่พวกเราก็ให้สัญญากันว่าจะ Email หากันยามคิดถึง หรือถ้ามีเวลาและเงินก็จะไปแวะเยี่ยมเยียนเพื่อนที่ประเทศด้วย

みなさん　かんばって　ください。また　いましょう！